Karlmennska, húmor og hjartabilun

Vinur minn og töframaðurinn sem var á stofu með mér hérna á hjartadeildinni er farinn heim á góðum batavegi.

Meðan hann var að bíða eftir útskriftinni skellti hann í einlægan pistil okkur til fróðleiks og skemmtunar, eins og honum einum er lagið.

Það er alltaf forvitnilegt þegar lífið tekur óvænta stefnu. Það gerði það svo sannarlega í mínu tilviki þar sem stefnan fór í átt sem mig hefði aldrei órað fyrir.

Líkt og flestir upplifa einhverntíman á lífsleiðinni þá upplifði ég ódauðleika á líkama og sál. Ég er skemmtikraftur og mikill húmoristi, ég framkvæmi töfrabrögð af guðs náð og elska að skemmta fólki og veita mannkyninu upplifun á heimsmælikvarða.
Seinni atvinna mín felst í að aka fólki milli staða með gult taxamerki á toppnum, ég hef oft álitið mig sem töfrataxa og ek um götur borgarinnar með ódauðleikann í farteskinu.

Eftir mörg ár í miklu álagi sem var einungis almennt líf fyrir mér, ég lifði í hamingju og gleði sem aldrei dvínaði, þá var kippt í spotta – ég fékk gula spjaldið. Maðurinn sem var ódauðlegur var það ekki lengur. Hvað hafði gerst? Ég veitti slappleika og vægri flensu enga athygli en kæfði það frekar með paratabs og ibufen því það var enginn tími fyrir veikindi.

Fáfræðin og karlmennskan varð mér að falli, ég lagðist inn á spítala með lungnabólgu og hjartabilun.
Ha? Húmoristi með hjartabilun, þetta hlítur að vera draumur.

En draumurinn varð að bláköldum veruleika. Í stað þess að eyða tíma í að hlúa að sjálfum mér og minni heilsu þá greiddi ég þrefalt meiri tíma og stofnaði lífi mínu í hættu, lífi sem ég lifði fyrir, líf sem er mér svo dýrmætt að allir heimsins peningar dygði ekki fyrir því. Mér var sagt að ég væri að deyja úr karlmennsku, það er ekki fallegur dauðdagi.

Lestu þessa flottu grein til enda á síðu hjartalif.is