Af hverju þessi áhersla á að mæta inn í augnablikið, inn í aðstæðurnar og sannleikann? Vegna þess að enginn getur farið fyrr en hann kemur. Við getum ekki farið af núverandi stað nema við séum mætt þangað. Það gerum við með því að mæta inn í augnablikið og taka fulla ábyrgð á því sem við höfum skapað til þessa.
Við tölum um að elska okkur eins og við erum, en samt er það oft þannig að við viljum gera breytingar á eigin lífsstíl. Auðvitað er sjálfsagt mál að gera breytingar sem leiða til aukinnar velsældar – en þessar breytingar munu aldrei verða varanlegar nema þær byggi á ást.
Ást er athygli. Ást er eldur. Ást er orka. Ást er ljósið sem við veljum að veita og þegar við erum að veita athygli þá erum við að láta ljós okkar skína; þá erum við að elska. Að elska er val um að leyfa sjálfum sér og öllum öðrum að vera eins og þeir eru, núna.