Við frelsumst frá blekkingu hugans, þeirri hugmynd að við séum hugsanir og viðhorf en ekki orka og kærleikur. Þess vegna hvet ég fólk til að líta inn á við og skoða hvað skiptir mestu máli á hverri stundu – á hverjum einustu tímamótum sem við stöndum frammi fyrir. Annaðhvort höldum við áfram eins og við höfum gert – á forsendum skortsins – eða förum inn í hjartað og tendrum þar ljós.
Frá örófi alda hefur áherslan verið lögð á að vera til staðar í núinu, lifa í augnablikinu en ekki í fortíð eða framtíð. Það er hægt að temja sér að stíga inn í vitund í núinu með litlum athöfnum, t.d. með því að kveikja á kerti og vera fullkomlega til staðar í ljósinu sem kviknar. Sumir geta þurft á því að halda að kveikja á sinni tilvist; eru fjar- verandi í kvíðafullum hugsunum. Ég þakka alltaf fyrir þegar ég kveiki og slekk á kerti, því þannig minnist ég ljóssins í lífi mínu og upplifi um leið þakklæti fyrir það sem skiptir mig mestu máli.
Við tengjumst fjölskyldu, ættingjum og vinum með gjöfum. Það eru ekki verðmæti gjafarinnar í vægi gulls sem skipta mestu máli heldur vigt hjartans þegar gjöfin er gefin. Hugarfarið skiptir öllu máli, ásetningurinn að baki gjöfinni og gott er að muna að oft er þakklæti besta gjöfin.