Ást - hugleiðing dagsins
Ábyrgð er ást – ást er fyrirgefning
Leiðin inn í frelsið er einföld og hún liggur í gegnum fyrirgefninguna. Fyrir- gefningin er gátt inn í nýja vídd þar sem þörfin fyrir eigin fjarveru minnkarog hverfur. Samt vill vefjast fyrir fólki hvað fyrir- gefningin felur í sér, enda er þetta margþvælt orð og mikið notað, stundum í ólíkum skilningi.
Að fyrirgefa þýðir að taka fulla ábyrgð á því að hafa skapað tiltekið augnablik. Þú veist að þú hefur fyrirgefið þegar þú hefur enga löngun eða þörf til að refsa eða hefna þín.
Vegna þess að það er aðeins ein tilfinning – ást.
Hér þarf samt að skúra, skrúbba og bóna.
Þetta er rétti staðurinn til að hreinsa orðið ábyrgð.
Ábyrgð þýðir ekki sekt. Alls ekki.
Að fyrirgefa þýðir að taka fulla ábyrgð á því að hafa skapað tiltekið augnablik í samvinnu við heiminn eða annan einstakling, einn eða fleiri. Fyrirgefningin er afar róttæk. Hún lætur sér ekki að nægja að sleppa tökunum á gjörðum sam verkamannsins og láta af gremjunni í hans garð. Fyrir gefningin blessar hlutverk hans í þinni eigin framgöngu og velsæld. Þú þakkar honum fyrir hjálpina. Þú þakkar þér fyrir þitt framlag.
Óvísindaleg könnun mín, í fjölmörgum samtölum við ólíka einstaklinga, hefur leitt í ljós að þessi tvö orð eru tengd miklum tryggðarböndum.
Ég segi við skjólstæðinga mína:
„Ertu tilbúinn að taka ábyrgð á þessu?“
Þeir fara umsvifalaust inn í skapandi heyrn og heyra:
„ÞETTA ER ÞÉR AÐ KENNA OG ÞÚ VERÐUR AÐ VIÐURKENNA ÞAÐ!!! SKAMMASTU ÞÍN!!!“
Að vera fús til að taka ábyrgð – ekki bera ábyrgð – þýðir ekki að þú eigir að stilla þér upp á gapastokknum og leyfa heiminum að dæma þig. Ég er ekki að krefja þig um að taka ábyrgð á eigin lífi til að þú getir notað fortíðina til að berja á þér í nútíðinni – til að beita ofbeldi í þágu sektarkenndar og ala á neikvæðni og sjálfsvorkunn.
Þvert á móti.
Orðið ábyrgð þýðir ekki sekt – tryggingafélög vilja deila ábyrgðinni, ekki sökinni. Það er engin sök til að deila. Sökin felur í sér dóm yfir aðstæðum – hvort þær voru góðar eða slæmar, hver var gefandi og hver var þiggjandi – og dómur er afstaða. Afstaða er viðnám, ótti – andstæðan við ást.
Og það er aðeins ein tilfinning. Ást. Allt annað er blekking.
Á þessum forsendum get ég svo auðveldlega og gleðilega sagt:
„Ég tek ábyrgð á öllu lífi mínu, eins og það leggur sig, og ég tek líka fúslega ábyrgð á þeim augnablikum sem samanlagt eru líf mitt. Hvort sem þau fólu í sér erfiða eða gleðilega lífsreynslu þá sé ég og skil og elska af öllu hjarta hvert og eitt þeirra, því án þeirra væri ég ekki hér að stíga inn í frelsið sem felst í því að taka ábyrgð á allri tilvist minni.“