HÆTTULEG HEIMILISSTÖRF

Á hverjum einasta degi leggur stór hluti landsmanna sig í stórhættu við að stunda heimilisstörf.  Í sumum tilfellum er hættan augljós og þar af leiðandi er búið að vara fólk við henni, hanna leiðbeiningar, jafnvel kynna þær í fjölmiðlum svo sem eins og að slökkva á kertum áður en fólk fer að sofa svo ekki kvikni í á heimilum fyrir jólin eða að kanna hitastig á heitu vatni áður en börnin eru sett í bað. 

Sem betur fer eru flestir meðvitaðir um algengar hættur á heimilum og gera sitt besta til að verjast óhöppum. Í öðrum tilfellum er hættan ekki eins augljós, eins og ég hef reynt á eigin skinni.

Eitt af því sem getur verið stórhættulegt eru farartálmar hvers konar á heimilinu.  Þeir geta verið af fjölbreyttum toga, legókubbar í gangvegi, fatahrúgur á óvenjulegum stöðum (þótt foreldrar unglinga nái fljótt ótrúlegri færni við að sneiða hjá eða klöngrast yfir slíkar hrúgur, kannski þúfnagangurinn gamli sé bundinn í erfðamengi Íslendinga?), töskur eða pokar sem hafa dagað uppi úti á miðju gólfi af einhverjum ástæðum eða jafnvel fótalaust skótau sem virðist hafa komist drjúga vegalengd af sjálfsdáðum. 

Ég hef einmitt lent í svona farartálmum nýelga og tel það skyldu mína að miðla þeirri reynslu minni áfram, öðrum til varnaðar.  Í fyrra tilfellinu var farartálminn eiginmaðurinn sem óvænt birtist í eldhúsinu um það leyti sem ég ætlaði að fara út úr eldhúsinu.  Nú er eldhúsið frekar lítið og eiginmaðurinn af hávaxnari gerðinni og ég komin á þó nokkra ferð þannig að mér gafst tiltölulega skammur tími til umhugsunar.  Í snarheitum komst ég að þeirri niðurstöðu, þar sem ég er að eigin mati bæði sporlétt og spengileg, að ég gæti hreinlega stutt mig léttilega við eiginmanninn og náð þokkafullri danssveiflu framhjá honum.  Til að auka enn frekar á þokkann sá ég í hendi mér að ég gæti tekið eins konar pírúett og snúið mér í hálfhring á öðrum fæti um leið og ég svifi hjá. 

Í upphafi virtist sem áætlun mín gengi fullkomlega upp en eftir á að hyggja er ljóst að ég þarf eitthvað að endurskoða val mitt á sokkum.  Um leið og ég reis upp tábergið á öðrum fæti, tyllti annarri hendinni léttilega á öxl eiginmannsins og hóf þokkafullan snúninginn rann ég til á gólfinu enda lítið sem ekkert grip í sokkunum.  Við það fataðist mér flugið, í stað þess að styðja léttilega við öxlina á eiginmanninum reyndi ég að grípa í hann traustataki en náði því miður ekki nægilega haldgóðu gripi.  Allan tímann sem það tók mig að lenda á eldhúsgólfinu, nokkuð harkalega, var ég full vantrúar, ég trúði því alls ekki að þokkafulli svifsnúningurinn minn færi svona illa.  Jafnframt er mér minnisstæður undrunarsvipurinn á eiginmanninum sem virtist ekki trúa því að hann næði alls ekki að forða þessu falli.  

Að sögn nærstaddra sjónarvotta tók þessi æfing í eldhúsinu ekki nema nokkrar sekúndur en í mínum huga leið heil eilífð frá því ég uppgötvaði farartálmann í eldhúsinu þar til ég lá í gólfinu og vesalings eiginmaðurinn stumraði yfir mér með skelfingarsvip, dauðhræddur um að ég hefði orðið fyrir varanlegum skaða.  Sem betur fer er nú seigt í mér og verstu marblettirnir voru af andlegu gerðinni. 

Seinna tilfellið var öllu alvarlegra.  Einhverjir kunna að halda því fram að eitt hættuminnsta verkefnið á hverju heimili sé að brjóta saman þvott og það kann vel að vera rétt.  Á mínu heimili er það þannig að þvottur sem berst inn í þvottahúsið er þveginn, hengdur til þerris og brotinn saman áður en honum er skilað inn í viðeigandi skápa.  Þetta kann að hljóma sem mjög hátt þjónustustig og er það vissulega en er þó . . . LESA MEIRA