Sálmurinn hans Guðna - hugleiðing á laugardegi

Sálmurinn minn

Ég er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum læt ég mig hvílast,
leiði mig að vötnum þar sem ég má næðis njóta.
Ég hressi sál mína,
leiði mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns míns.
Þótt ég fari um dimman dal óttast ég ekkert illt
því að ég er hjá mér,
sproti minn og stafur hugga mig.
Ég bý mér borð
frammi fyrir fjendum mínum, ég smyr höfuð mitt með olíu, bikar minn er barmafullur.
Gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína
og í húsi mínu
bý ég langa ævi.
Ég er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.

Ég er viss um að sumum finnst þetta brött breyting á inntaki sálmsins og til marks um mikilmennskubrjálæði og sjálfselsku.
En af hverju?

Hvað er athugavert við að „ég hressi sál mína“? Að ég „láti mig hvílast“? Að ég „sé minn hirðir“? Að ég „leiði mig að vötnum þar sem ég má næðis njóta“?

Er þetta ekki frekar til marks um heilbrigða sjálfsást? Heilbrigða sýn á mann sjálfan? Til marks um að ég beri virðingu fyrir mér; að ég hugsi vel um mig, verndi mig og standi með mér? Til marks um að ég skilji þetta eilífa lögmál:
Sú virðing sem aðrir bera fyrir mér verður aldrei meiri en sú virðing sem ég ber fyrir mér.