Að slökkva elda - hugleiðing á fyrsta degi í páskafríi

Að slökkva elda

Líf venjulegs manns sem lifir venjulegu lífi í venjulegu húsi felst í hlaupum á milli elda sem hann telur sig þurfa að slökkva sem allra fyrst. Á hlaupunum í áttina að einum eldi hefur þessi venjulegi maður áhyggjur af því að einhver annar eldur sé farinn að loga of glatt; að hann hafi tekið ranga ákvörðun. Honum líður vel þegar hann hefur slökkt einn eld eða minnkað hann verulega og þá ánægju kallar hann stóru nafni ...Hamingja.

Hann kallar tilfinninguna hamingju, en samt er þetta neyðarstjórnun og umsýsla á stjórnlausri orku sem hefur engan tilgang. Eða, bíðum nú við ...

Orkan hefur alltaf tilgang. Hún er alltaf á leiðinni á sinn stað. Við ráðstöfum henni hins vegar ekki sjálf heldur er henni ráðstafað af öðrum í kringum okkur.

Við höfum aðgang að orku en stjórnum henni ekki sjálf. Af hverju? Af því að fórnarlambshlutverkið virðist svo auðvelt. Af því að við viljum ekki bera ábyrgð á eigin hamingju og óhamingju.

Við viljum frekar slökkva elda. Við viljum frekar skammast í öðru fólki fyrir að kveikja elda í lífi okkar en að opna faðminn, grípa orkuna og ákveða hvernig við veljum að ráðstafa henni.

„En ég hélt ég bara myndi varla nenna
en það bera allir hrísvönd á bálköstinn sinn
og svo brenna þeir og brenna og brenna og brenna og brenna.“
Þessar línur söng Megas og lýsti því snilldarlega hvernig við erum okkar eigin ógæfu smiðir – hvernig við brennum okkur á grimmu báli sektarinnar eins og nornir og skörum eldinn að eigin báli, alveg upp á eigin spýtur.