En eins og fólk getur orðið ástfangið, getur það hætt að vera ástfangið.
Oftar en ekki finna pör og hjón sig í þeim sporum að allt er breytt. Þó svo ástæðurnar geti verið margar er hún oftast sú að fólk hættir að sinna sambandinu. Það hættir að rækta garðinn sinn og huga að hvort öðru og uppsker eftir því.
Er ástin kannski kulnuð í þínu sambandi?
Fiðringurinn í maganum og spenningurinn sem þú fannst þegar bara nafn viðkomandi var nefnt er farinn. Og það sem verra er, þér er orðið alveg sama.
Þetta er furðulegt, en af einhverri ástæðu þarftu að gráta reglulega. Og þessi tár renna af því þú hefur grátið svo lengi, ekki endilega vegna þess að þér líður illa. Þú varst sorgmædd/ur, en núna ertu bara leið/ur og áttavillt/ur.
Það er svo sorglegt þegar maður uppgötvar að manni stendur nánast á sama um þá manneskju sem maður í eina tíð var tilbúin/n að fórna öllu fyrir. Þegar þú finnur þig á þessum stað, að þú einfaldlega orkar ekki lengur að berjast fyrir því að hlutirnir lagist hjá ykkur, þá segir það meira en mörg orð.
Manneskjan var svo heillandi! Allt sem hún/hann sagði hitti í mark. En stundum er sjarminn eins og æskan, hún endist bara svo og svo lengi í sumum tilfellum.
Þetta snýst ekki um hvor aðilinn er betri eða verri. En þú hefur áttað þig á því að þetta samband gefur þér ekki það sem þú þarfnast og það sem þú átt skilið. Þú finnur að þú elskar sjálfa/n þig meira en makann og ert í raun ekki tilbúin/n að sætta þig við þetta svona. Sú tilfinning er ekki sjálfselska. Þetta heitir einfaldlega að standa með sjálfum sér.
Það er erfitt að greina á milli hvort er sorglegra: Að ástin geti fuðrað upp . . . LESA MEIRA