Við þökkum fyrir allt sem ástæða er til að þakka fyrir; við þökkum fyrir blessanir okkar og allt það sem við skynjum að er gott í okkar lífi.
Við þökkum og þökkum og þökkum fyrir þessa hluti – en eftir ákveðinn tíma veljum við að þakka fyrir annað.
Við veljum líka að þakka fyrir „bölvanirnar“ – það sem okkur hefur þótt slæmt í eigin lífi.
Og þá erum við komin á staðinn þar sem allt á tilverurétt; þar sem engan dóm þarf að fella:
Staðinn þar sem allt er blessun.
Þar sem allt er eins og það á að vera – þar sem blessun og böl renna saman. Þar sem blessun og böl sameinast í einu blindandi ljóshafi.
Staðinn þar sem allt er blessun. Staðinn þar sem við erum uppljómuð.